مرگ،تلخ ترین واژه دربین انسان هاست.جدایی ازدنیای فانی واتّصال به دیار باقی. سایه ی مرگ همواره برسرانسان هاست وفکربه آن شیرینی زندگی را تلخ خواهدکرد.هرنفسی که می کشیم شایدبرگشتی برای آن نباشد."هرنفسی چشیده ی مرگ است." نه می توان آن را به کل به فراموشی سپردونه می توان لحظه لحظه به آن فکر نمود.مرگ در نظر بسیاری، آن اژدهایی است که بسیاری از عزیزان ما را در خود بلیعده است.بایدآن رابه عنوان قانون الهی پذیرفت؛هرچندقانونی وواقعیتی است تلخ.بزرگان وگدایان وپادشاهان بسیاری آمده اندورفتندوزمانی نوبت ماست.اگراین دنیا برای ماندن مناسب بود حتماًامامان وپیامبران دراین دنیامی ماندند.عرفا نیز به مسئله ی مرگ پرداخته اند ولی ازنگاهی دیگر.مرگ در نظر عرفاپلی است برای رسیدن به حق ومسیری است درتکامل انسان ها . درنظرآنان مرگ اصلاًوجودندارد.مرگ وزندگی یکی است.مرگ فقط یک نوع تغییرحالت است.مرگ پیوستن به خداوجاودانگی است ."عاشقان رامرگ عروسی است ووصال کلّی ،زیرامرگ ظهورآن عالم است.مولانا در جای جای مثنوی وغزلیّات به عنوان یک عارف به آن توجه دارد.اودرجایی ازمرگ چنین می گوید:

ازجمادی مُردم ونامی شدم                      ازنمامُردم زحیوان سرزد م

مُردم ازحیوانی وآدم شدم                        پس چه ترسم کی زمردن کم شوم.

باردیگرچون بمیرم ازبشر                       تابرآرم از ملائک بال وپر

باردیگر ازمَلَک پران شوم                      آن چه اندروهم نایدآن شوم

بسیاری نیز امروزه به دنیای پس ازمرگ اعتقادی ندارند ودنیا را آخرین منزلگاه می پندارند.آنان اعتقاددارند بایددراین دنیا خوش بودونباید بایادمرگ زندگی را تلخ وناخوش ساخت.

توراغروب نماید،ولی شروق بُوَد                         لَََحَدچوحبس نمایدخلاص جان باشد

کدام دانه فرورفت درزمین که نرُست ؟                 چرابه دانه ی انسانت این گمان باشد؟  

کدام دلوفرورفت وپُر برون نامد                           زچاه ،یوسف جان راچرا فغان باشد؟

دهان چوبستی ازین سوی، آن طرف بگشا                   که های هوی تودرجوّ لامکان باشد.