به نام خدا   

طنز هفته

                                 فضل  پدر

در مطالب گذشته چندین باربا این ذهن آینده نگرمان به شرح وتفسیر برخی از اشعار سعدی رحمه ا... پرداختیم وچنان که مستحضرید به این نتیجه ی ناقص(؟) رسیدیم که این اشعار دچار فرسودگی زمان گشته وکاربرد خودرا از دست داده است. وسعدی (ره) با توجه به زمان خویش این ابیات را سروده واصلا فکرش را هم نمی کرد که گذشت روزگار آن را منسوخ گرداند. از جمله ی این ابیات می تواینم به بیت  "   گیرم پدر تو بود فاضل /        از فضل    پدر تورا چه حاصل ." اشاره کرد. درست است که در آن ایام فضل پدر برای فرزندان چنین و چنان مثمر ثمر نبوده ولی این ایام چرا  ؟آخه استخدام در ادارات مختلف چون رسائل ، برید و استیفا... وحتی تحصیل در فلان دانشگاه جندی شاپوریا نظامیه بغداد را در آن روزگار به  پدر کاری نبود ولی الان خیلی فرق کرده.زیاد به این طرف وآن طرف  نرویم وبحث راهم زیاد سیاسی نکنیم وکله مبارکمان هم این قدر بوی قورمه سبزی ندهد برویم به اصل مطلب .راستش برای این که درست بزنیم به خال و به این دوستداران سعدی بگوییم (با کمال احترام ) که برخی از سخنان سعدی متعلق به آن روزگاران است ، وتاریخش گذشته  به شهرداری شهرمان، سرخ رود،سرکی کشیدیم  وبا مشاهده چهره های منور فرزندان واقوام اعضای شورا ا خط بطلانی بر این بیت سعدی کشیده. و با کمی دست کاری بر روی این بیت آن را چنین فرموده: ( گیرم پدر تو بود فاضل    /    آسوده باش که کارتو آماده است . ) ( با پوزش از بزرگان ادب ، که وزن شعر کمی ناجور است ولی با کمی پافشاری وتهدید ، می توان آن را درگروه یکی ازانواع شعر نو قرار داد .)  مسرور ومشعوف راهی خانه بودیم وانگار که توانستیم قاره ای جدید کشف کنیم گذرمان بر روزنامه فروشی  شهرمان افتادو مطلبی درروزنامه ی ایران به چشممان خورد بااین عنوان" بیش از هزار نفر از آقازاده ها در کشورهای اروپایی مشغول به تحصیلند."کله مبارکمان سوتی کشید  وبه خودمان گفتیم این خبر از کجا پیدایش شده است ؟ولی این هم دلیلی شد بر صحت گفته هایم که در این دورو زمانه فضل  پدر خیلی بدرد بخور هم است. در حالی که انگشت حسرت به دهان گرفته از تحقیق وکنکاش از ادارات مختلف دست کشیده وبه همین چند دلیل اندک بسنده نمودیم.

 نتیجه :

 ما که برای خرج وهزینه ی تحصیل  فرزندمان در این شهرو دردبستان های دولتی ،عاجز شده ا یم چه رسد به تحصیل در خارج . با خود اندیشیدیم ؛ کاش پدرمان هم در ردیف فضلا بود!