ساده رنگ

آسمان آبی تر

آب،آبی تر

من درایوانم،رعناسرحوض

رخت می شویدرعنا

برگهامی ریزد.

مادرم صبحی می گفت:موسم دلگیری است.

من به او گفتم:زندگانی سیبی است گازبایدزدباپوست.

زن همسایه درپنجره اش ،تورمی بافد،می خواند.

من"ودا"می خوانم گاهی نیز

طرح می ریزم سنگی،مرغی،ابری.

آفتابی یکدست

سارها آمده اند.

می پرددرچشمم آب انار؛اشک می ریزم

مادرم می خندد

رعناهم.

نشانی

خانه ی دوست کجاست؟ درفلق بود که پرسیدسوار

آسمان مکثی کرد

رهگذرشاخه ی نوری که به لب داشت به تاریکی شن هابخشید.

وبه انگشت نشان داد سپیداری وگفت:

"نرسیده به درخت،

کوچه باغی است که از خواب خداسبزتراست

ودرآن عشق به اندازه ی پرهای صداقت آبی است.  

                                                                                                                                                                          می روی تا ته آن کوچه که پشت بلوغ ،سربدر می آورد،

پس به سمت گل تنهایی می پیچی،

دوقدم مانده به گل،

پای فواره ی جاوید اساطیرزمین می مانی

وتو راترسی شفاف فرامی گیرد.

درصمیمیت سیال فضا،خش خشی می شنوی،

کودکی می بینی

رفته ازکاج بلندی بالا،جوجه برداردازلانه ی نور

وازاومی پرسی

خانه ی دوست کجاست؟"