شعرهای اکثرشاعران کلاسیک ایران بسیارزیبااست، ولی شعر های رودکی باوجود نوپابودن زبان فارسی دَری از جایگاه ویژه ای برخورداراست .ادب دوستان وعاشقان شعرپارسی با خواندن اشعارش بسیارمتعجب می شوند که درآن زمان مردم وشاعران چه نزدیک بامردم امروزی سخن می گفتند .بسیاری این نزدیکی را درعدم تغییروتحوّل زبان فارسی می دانند. چنان که مردم امروزی انگلستان باخواندن اشعار شکسپیر چیزی متوجّه نمی شوندچون زبان انگلیسی ازآن زمان تاکنون دچار تغییروتحوّل زیادی شده است.اشعاررودکی بسیاراست.اودراکثر قالب های شعری از قطعه گرفته تاقصیده، مثنوی، غزل ورباعی شعرسروده است.بسیاری اززبان لطیف شعراو احساس رشک می کردندواحساس حسادت می نمودند وبسیاری نیزاوراستوده اند وبه اوالقابی چون:پدر شعر فارسی،استادشاعران جهان وسلطان شاعران داد ه اند.دراین گفتارتنهایکی ازقصایدزیبای اورا ذکر می کنیم ،که درنهایت شیوایی ورسائی است؛در تعزیت یکی از امیران سامانی درمرگ پدرش.قصیده ی بسیار زیبا که انسان ازخواندن آن انگشت به دهان می ماند.

ای آن که غمگینی وسزاواری                          وندرنهان سرشک همی باری

ازبهرآن کجاببرم نامش                                ترسم زبخت انده ودشواری

رفت آن که رفت وآمدآنک آمد                        بودآن چه بودخیره چه غم داری

هموارکرد خواهی گیتی را؟                            گیتی کی پذیرد همواری

مُستی مکن که نشنوداومُستی                         زاری مکن که نشنوداوزاری

شوتاقیامت آیدزاری کن                               کی رفته را بزاری بازآری

آزاربیش بینی زین گردون                             گرتوبهربهانه بیازاری

گوئی گماشته است بلای او                           برهرکه توبراودل بگماری

ابری پدید نی وکسوفی نه                            بگرفت ماه وگشت جهان تاری

فرمان کنی یا نکنی ترسم                            برخویشتن ظفرندهی ،باری

تابشکنی سپاه غمان بردل                            آن به که می  بیاری وبگساری

اندربلای سخت پد یدآید                             فضل وبزگواری وسالاری