حسن بزرگ مسئولین کشوری نسبت به مسئولین بلاد دیگرکه درهیچ جای دیگر نمی توان چنین نمونه ای رامشاهده کرد ؛این است که بیش تر به فکرمردم جهان به خصوص کشورهای هم کیش وهمسایه هستند تا مردم خودی .یعنی زمانی که سربربالین می گذارند تمام فکرشان این است که مردم دیگرجهان گرسنه نخوابند یا خدایی ناکرده در دسترسی به داروودرمان مشکلی نداشته باشند.یابرای مردم کشورهای دیگرچه کردیم ؟ومقصودم ساخت مسکن وکارخانه های مختلفه درونزوئلایا کمک های میلیاردی به کشورهای لبنان وفلسطین ویافروش اتومبیل های داخلی به نصف قیمت ،به کشور سوریه ودوست امروزی ودشمن دیروزی مان ،عراق نبوده است، که شمارش این نوع کارهاازحوصله ی ما خارج است.مقصودم همین شیریارانه ای بوده که برسرسفره های مردم تا چند روزپیش می نشسته وباآن شکم شیرندیده شان راسیرمی کردند ،ولی ناگهان برای حفظ حرمت مردم دیگر کشورها به کلی حذف گردید.

می گویی که چه شده که سرت برتنت سنگینی می کندوتشویش اذهان عمومی می کنی؟

آخرمانفهمیدیم دوسه کلمه حرف حساب زدن هم شده تشویش اذهان عمومی!آخر این شیریارانه ای که حذف نمودند ؛آن طرفش برای این که برادران همسایه وهم دینمان از شیربی نصیب نمانند،تن تن صادرمی کنند.درهمین دو سه روزپیش از جرایدخواندیم که"فروش روزانه100تن شیرخام به امارات." حالا بماند به چه قیمتی ! آن هم به چه کشوری ! که حاضراست سردربدنمان نباشد.یکی به مابگوید این ضرب المثل "شمعی که درخانه رواست روشن نمودن آن درمسجدنارواست"رابرای چه ساخته اند؟

باید باخط خوش بالای سردرمجلس مان این ضرب المثل رابنویسیم ،تا حواس نمایندگان زیاد به آن طرف واین طرف پرت نشود وکسی دادش دربیاید وبدانندمردم کشورشان هنوززنده اند.

آری تافردا هرکس آزاداست به تناسب حال ومقام،برای خودش مطلبی ،چیزی ...بنویسد قبل ازاین که اورابدجوری خودسانسوری کنند .تافردا