ازآن جاکه مشکل خشک شدن تدریجی دریاچه ی ارومیه لاینحل باقی مانده ،اقدامی درخورانجام نگرفته است گروهی از طرفداران محیط زیست آذربایجان باارسال نامه ای به یکی ازسیاسیون خارج نشین خواهان چاره ی کارشدند ونظرایشان راخواستارگردیدند.

درقسمتی ازاین نامه ی ارسالی آمده است:"دریاچه ی ارومیه این وجودنازنینمان قطره قطره درحال موت است .شما چه نظری دارید وچاره ای می اندیشید؟

درجواب آمده است:

"مارایارای دیدن دریاچه نیست ؛جزازروی نقشه،دم ازنجات آن چه زنیم؟ حالا که دفترشکایت بازکرده ودست یاری وحکایت ازبنده آغازکرده ،مراکه پرورده ی نعمت بزرگانم، این سخن سخت آمد.درآب فرورفتن آسان است ،دل ازآب برداشتن مشکل.تادیروزازپیش روی آب می ترسیدم وامروزازپس روی آب می ترسم.چگونه می توان ازدریاچه ی ارومیه دل برکند،دل برسدها بربند؟درگذشته ی نه چندان دور،"مشتی متکبر مغرور،معجب نفور،مشتغل مال ونعمت،مفتتن جاه وثروت،به غِرّت مالی که دارند وعزّت جاهی که پندارند برترازهمه نشینند وخودرابهترازهمه بینند ؛بااشارتی برروی رودها

بربستند سدها را،تا بتوانند پرکنند دراین دنیای تهی روزی چند دخل هارا!این سدسازان غافل دیروزی ،کیمیافروشان عاطل امروزی چه دانند که دریاچه چیست؟ زیست بانان ودوستداران طبیعت  که دلشان برای زیست وطبیعت می تپد؛ دانند که دریاچه کیست.آنان به فکر پول بودند واینان درفکری عقول.سدساز را چه غم دریاچه بود؟ اگرآب دریاچه دُرشود؛ چشم سدسازان پرنشود."قدمی بهرخداننهند ودرمی بی منّ واذی ندهند."

درکناراینان گروهی دیگر به اسم راهسازان، سنگربانان واقعی اتومبیل سازان کشوری، راه ساختند بردل دریاچه، که به تدریج خشک شوداین باغچه.

گفتند :خواهیم آورد به زودی نه چندان دور آب ارس را؛ وپُرآب خواهیم کرداین جولانگاه فَرَس را. ولی کی وچه زمانی نمی دانیم؟!کی عملی می شوداین وعده های غریب ودل باید خشنودکرد براین وعده های عجیب.