هنگامی دردوران کودکی شعر"اتل متل توتوله     /     گاوحسن چه جوره           /   نه شیرداره نه پستون    /گاوشوبرده هندوستون     /یک زن هندی بستون/ توی جنگل های گیلان می خواندیم ،چندان به  ما نمی چسبید؛ چون که توی روستا گاومش حسن رامی دیدیم که سرومروگنده ایستاده وهمین طور چند ده لیتر شیرمی دهد.ولی پارسال این شعرهم به واقعیت نزدیک ترشدوبااجرای قانون هدفمندی یارانه هاوحذف یارانه ای علوفه دیدیم که این گاومادرمرده لاغرولاغرتر گشت ورسید به همان شعرکودکیمان.این روزهاهم رنگ مش حسن راتوی روستانمی بینیم ،لابد رفته هندوستان!!!!

حالاشمابگوییداین قانون خوب اجرانشده،اازاین دلیل که اشعاررابه واقعیت نزدیک ساخته دلیلی بهترمی خواهید!