توی این چندروزی که پیوسته پایمان به مسجد محله مان باز تر شد وایام پیوسته گردید ،با چهره هایی برخوردم که مرا به فکرانداخت .البته ناگفته نماند که محیط زندگی مان چنان گسترده نیست که از کسی غافل شویم .آقایانی که وارد مسجد       می شدند ،تنهاوتنها درهمین ایام می توان چهره ی شان را دید .نه در ماه مبارک رمضان از آن ها خبری است ونه در ایام دیگر.ولی درهمین چند روز، چنان حضوری گسترده دارند که اگرکسی نداند فکر می کند آنان  یارهمیشگی حضور در مساجدند.شایدپاسخ دهید،جذبه ی امام حسین(ع)آن ها رابه داخل مساجد می کشاند؟ولی این طورهاهم نیست.اگر درهمین ایام شام دهی مساجدرا قطع نمایند،حضور افراددرمساجدبه انگشتان دست هم نخواهد رسید.آیا واقعاًهدف امام حسین زنده نگه داشتن شام دهی درمساجد بوده است؟بسیاری ازاین افراد شاید نماز هم نخوانندوبسیاریشان در ملأعام به کارهای خلاف روی می آورند.هدف از شام دهی مساجد دراین ایام چیست؟مگرامام حسین (ع)به این  نوع عزاداری ها محتاج است؟وجای بسی تعجب است که همین افرادبرای سینه زدن های آن چنانی، در صف اول قرارگرفته ،وچنان به سروسینه می زنند؛که مورد چه چه! وبه به! دیگران واقع می شوند.آیا هدف امام حسین (ع)زنده نگه داشتن نماز واجرای  دین واقعی اسلام نبوده است؟ وعاظ مساجدهم دراین ایام خیلی کم از اماممان می گویند وتنها به صحنه پردازی وذکر مصیبت  کربلااکتفا می کنند.هرگز دراین چند سال حاج آقای بالای منبرمان ازرسالت اماممان  سخن  نگفته است.  ای کاش به جای گریاندن مردم که بسیاری  تنها ، به گرفتاری هایشان   می گریند،رسالت واقعی قیام امام حسین(ع)روشن می گردید ومجالس دراین ایام  به بیداری وجدان های خفته ای اختصاص می یافت ؛ که دچار روزمرگی شده اند. وکسی هم بود  فلسفه ی حضور در مساجد راشرح می دادکه به جای حضوردرمساجد،اخلاقمان را درست کنیم ،باقرآن مأنوس گردیم،ودهها اعمال نیکویی که امام عزیزمان جان خویش وخانوا ده وهمرزمانش رادر این راه فدانمود.و به سروصورت کوفتن چاره ی کارنیست وهرگز امام حسین به چنین اعمالی خشنود نخواهدبود.