انسان موجودی است باسه قوه ی نباتی ،حیوانی ونفس ناطقه.آن چه وجه تمایز

اوبادیگرموجودات عالم است،همین قوه ی آخر،یعنی نفس ناطقه ،است.نفس ناطقه خواهان

 فضایلی چون شجاعت وعلم وصفت است.جمع متعادل این صفات درذات انسان به ملکه ی

 عدالت ختم می شود.این صفات چهارگانه چهارصفت متضادنیز دربرابر خودپیدامی

 کنند:جهل ،شهوت پرستی ،جبن وظلم.هرگاه این رذایل درانسان قوت بگیرد،گرایش اوبه

 نفس حیوانی وعشق وشهوت زمینی بیش ترمی شود؛به عکس ،سیرصعودی

درمسیرشجاعت وعفت وعدالت،آدمی رابه سوی عشق تعالی بخش وماندگارسوق می دهد.

عشق ،جاذبه ای عمومی وگرایشی است جاری وساری درهمه ارکان وجود،وآن میل به

اتحاداست امادرانسان ،که اشرف مخلوقات است "عشق"خواه زمینی ،خواه آسمانی

 ،اکسیری است که مایه وماده ی بقای روحانی وجسمانی است.عشق ازمرتبه ی شهوانی

(میل همجنس )شروع می شود وبه مرتبه ی دل بستگی یاعشق بلندمدت وعشق ربانی والهی

می انجامد.ثمره ونتیجه ی اثربخش این مرحله ازعشق بایدموارد زیباشد:

1-سیراب کننده باشد.2-آرام بخش باشد.3به خوش خلقی واطاعت بینجامد.

عشق ربانی مطیع است ،نفسی آرام وقلبی مطمئن دارد،چشم ودلش سیراست،وحرص وولع

درذات اومرده است.عشق خودچون طبیب است،درمان گو وحیات بخش

،شورانگیز،محرک،تاریخ ساز،نسل آینده پرور ونوآور.